บทกวีกับตำนานที่บ้านฉัน
นึกถึงวันเคยวิ่งไล่ในทุ่งกว้าง
เรียวรวงข้าวอุ่นระวีคลี่ใบบาง
รายริมทางดอกหญ้ากลีบพร่าพราย
ใยแมงมุมหนาวน้ำฟ้ามาเกาะติด
คือชีวิตและสีสันที่พลันหาย
ทุ่งดอกงิ้วริ้วดอกโดนโคลนปลักควาย
ยังหวนไห้ยามคิดถึงซึ่งวันวาน
เสียงกรุ่งกริ่งที่คอควายมิวายคิด
ตามเตือนติดด้วยกวีที่ไหวหวาน
กลิ่นกรุ่นฟางลอยลิ่วพลิ้วดงตาล
อลหม่านเมื่อหน้าเกี่ยวเรียวรวง
ทองในยามดึกนั่งดูจันทร์วันคืนแรม
หอมกลิ่นแก้มนงรามตามสนอง
ฟืนเดียวดายพลีหัวใจให้ไฟครอง
ตามครรลองงามง่ายที่ปลายนา
คือท้องนาฉาบสีรุ้งกลางทุ่งกว้าง
เมฆขาวบางลอยละลิ่วพลิ้วเต็มฟ้า
เขียวขจีคลี่อาบห่มลมพัดมาดั่งมนตราพาสวรรค์บันดาลดิน
ลมล่องข้าวเบาบางกลางท้องทุ่ง
หอมจรุงกำจรเกสรสินธุ์
บรรพบุรุษรักษาไว้ได้ทำกิน
ปลูกดอกดินตราบจนสิ้นลมหายใจ
(ไม่ทราบชื่อผู้แต่ง)
No comments:
Post a Comment